We hadden vandaag een lange busreis voor de boeg van Saigon naar Dalat, de stad van de liefde. Met wat tussenstops was het goed te doen. We hebben helaas een te kleine bus en stoelen die voor Vietnamezen zijn gemaakt en niet voor Westerse gasten. Er is onvoldoende plaats voor de bagage in daarvoor bestemde ruimten onder de bus, dus werden nog zeker 8 stuks bagage op de achterste bank gedeponeerd en werden 3 van de 2 passagiers, waaronder Erwin vriendelijk verzocht zich op een andere plek te nestelen. Dat betekende dus gezellig naast mij en dat past niet echt lekker. De lange mannen in de groep kunnen hun benen ook niet echt kwijt, dat is echt heel erg vervelend, zeker als je weet dat er nog veel gereisd moet worden. Tja het is niet anders. De buschauffeur rijdt solide en dat is het belangrijkste.
Op een brug over de rivier gewandeld waar veel Cambodjaanse vluchtelingen op bootjes woonden. Zij hebben hun eigen dorpen op het water gemaakt en leven van de visvangst. De brug trilde vervaarlijk als er grote vrachtwagens over denderden. Wij liepen aan de brugreling, waarbij er constant brommers met hoge snelheden langs je reden. Echt veilig was het niet en je moest niet een onverwachte beweging naar links maken.
Net voordat we in Dalat aankwamen nog bij een klein dorpje Chicken Village, Lang Ga, herkenbaar aan het grote en tamelijk bizarre beeld van een jonge haan gestopt. Zij maken deel uit van een etnische minderheid die deel uitmaakten van het Co Ho volk. Ze kunnen tegenwoordig goed leven van het toerisme. De belangrijkste inkomsten vormen zijn fruit- , koffie teelt en het weven van stoffen. Bijna mijn eerste tafelkleed gekocht. Er komen nog genoeg gelegenheden voorbij. De vrouwen zijn de baas bij deze bevolkingsgroep en dat sprak mij wel aan. Ze krijgen tot op zeer hoge leeftijd kinderen. Als ze een jongen kregen gingen ze net zo lang door totdat ze een meisje kregen. Hier heeft internet, tv en iPad ook zijn intrede gedaan. Een wasmachine kon ik niet ontdekken en alle kleding is even grauw en hangt op heggen of hekken te drogen. Overal zag je akkertjes met groente en bloemen. Het zag er keurig uit. Dan snap je niet dat het rondom het huis een verschrikkelijke bende is, afval afval en nog eens afval.
Rond 1893 werd Da Lat ontdekt door Alexandre Yersin, een arts. Hij besloot dat het een geschikte plaats was voor een bergresort en een sanatorium. Rond 1910 was het oord een populaire vakantiebestemming van Franse kolonisten, die aan de hitte in de lagergelegen gebieden wilden ontsnappen. Het is hier echt een stuk frisser en vanavond ook een vestje aangetrokken. Da Lat lijkt in niets meer op de stad die wij ons konden herinneren van 10 jaar geleden. Het is enorm gegroeid en er wonen nu 200.000 inwoners.
Heerlijk bij An gegeten waar veel Vietnamezen yuppen kwamen eten. Ze zagen er echt super trendy uit. Hier een heerlijke crème brulee op, mmmmm. Erwin is erg verkouden en heeft een vervelend bulderend hoestje, dus vanavond even pas op de plaats gemaakt en vroeg te bed met paracetamol.