Rijst terrassen
Kindje
Na een uur bergopwaarts door de binnenlanden ten noorden van Ubud te hebben gereden kwamen we bij ons fietsen aan. Heb werkelijk waar nog nergens in Azië zulke goede fietsen gehad. We hadden mountainbikes met veel versnellingen en goede remmen. De remmen waren niet onbelangrijk want we zouden zo’n 2 a 3 uur alleen maar bergafwaarts gaan, nou dat hebben we geweten. We gingen zo hard, vond ik dan, dat je amper tijd had om van het landschap te genieten. Je moest je ogen goed op de weg of andere kleine paadjes gericht houden, want voordat je het wist had je een kuil te pakken.
Erwin zat met de andere haantjes voor in de groep, ik zat in het midden gedeelte. Erwin vindt natuurlijk zelf dat hij geen haantje is. Nou mijn haantje werd gesneden door een mede haantje en lag bijna onder in de sloot. Liep gelukkig voor alle partijen weer goed af.
Zelf bracht ik het er niet zonder kleerscheuren van af. Op een zeer steile berghelling, zou ik wel eens heel galant naar beneden gaan. Nou dat ging halverwege dus niet goed. En daar ik niet goed kan vallen, zoals sommige van jullie weten, stortte ik dus in een soort slow motion ter aarde. Heb er gelukkig niets aan overgehouden.
De afgelopen dagen heb ik veel aan Lilian, John en Remco en zijn gezin gedacht. Zij zouden verleden jaar juli ook naar dit prachtige eiland gaan om hun vakantie te vieren, maar zijn omdat ze in de MH17 zaten hier nooit aangekomen. Lil en John hadden hun borst nat kunnen maken want hoewel ze de heuvels van Limburg gewend waren, is dit toch even andere koek. Ze worden door ons nog steeds erg gemist.
Rijsthalmen